ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ သူေလး (၁)

-->

ဒီေန႔ april foolေန႔ေလ… ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သြားရမယ္… ေစာင့္ေနက်ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ျဖစ္တယ္… ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး… ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြကို ၾကည့္ရတာႀကိဳက္တယ္ သူတို႔ရဲ ႔ အလွက ရႆေျမာက္တယ္… ဒီေတာ့ အားလံုးသိေလာက္ၿပီ… ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္းစားမရွိေသးဘူး… အလွႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးရခက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ…

ေရာက္တက္ရာရာစဥ္းစားေနရင္း… ဒီဘက္စ္ကားဂိတ္ကို လာဖို႔ လမ္းကူးေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္စီ မ်က္စိေရာက္သြားတယ္… သူကလည္းအလွတမ်ိဳးပဲ… ဒါေပမယ့္ သူ႔အလွက မဟာဆန္တာတို႔ ကဗ်ာဆန္တာတို႔ မဟုတ္ဘူး… ရိုးရွင္းတဲ့ အလွ လမ္းေလွ်ာက္ပံုကလည္း ႏြဲ႔ေနာင္းတာလည္းမဟုတ္ ကပ်ာကယာလည္းမဟုတ္… ေအးေဆးလြန္းတယ္… တည္ၿငိမ္တဲ့ အလွပိုင္ရွင္ေလးတေယာက္ေပါ့… အနီးနားမွာလာရပ္ေတာ့ သူ႔မ်က္နွာေလးေသခ်ာၾကည့္မိတယ္… အလြန္ဆံုးရွိလွ ၂၀ေလာက္ပဲ… ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာ့ ၅နွစ္ေလာက္ငယ္လိမ့္မယ္…

သူ႔မ်က္နွာေလးက ကေလးေလးတေယာက္လို ရိုးရွင္းၿပီး အျပစ္ကင္းစင္တယ္… ဒီလိုမ်က္နွာမ်ိဳးမွာ အပူအပင္ ေသာက ေမာဟေတြ ေတြ႔နုိင္ဖို႔ ခဲယဥ္းလိမ့္မယ္… ေလာကႀကီးကို လံုး၀ဂရုမစိုက္ပဲ… ကိုယ့္ကမာၻေလးထဲမွာ ေနေနတဲ့ပံုပဲ… ဘက္စ္ကားလာတဲ့ဘက္ကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတယ္… သူ႔ပံုေလးကို ကၽြန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း အသည္းယားလာတယ္… ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးမေလးဗ်ာ…

ကၽြန္ေတာ္စီးရမယ့္ ဘတ္စ္ကားလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တက္သြားလိုက္တယ္… အဲဒီေကာင္မေလးလည္း တက္လာတာေတြ႔ရတယ္… ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူ႔ရဲ ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းမႈကို ရႈစားခ်ိန္ပိုရတာေပါ့… ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ေတြ သူ႔မ်က္နွာေလးကေန မခြာျဖစ္ေတာ့ဘူး… သူကေတာ့ မသိတာလား… မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား မေျပာတတ္… ျပတင္းအျပင္ကိုပဲ ေငးေနတယ္…

ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ရွိရာ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီကေန မ်က္လံုးမနဲခြာၿပီး ဆင္းခဲ့လိုက္တယ္… ေဟာ ဘတ္စ္ကားဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ… ကေလးမေလးကလဲ ဒီမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းတာပဲ… ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔အေၾကာင္းသိလိုေဇာနဲ႔ အလုပ္ေနာက္က်မွာ မမႈပဲ ေကာင္မေလးေနာက္လိုက္သြားမိတယ္… ဘက္စ္ကားဂိတ္ကေန နဲနဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ေရာက္တဲ့ language သင္တန္းတစ္ခုထဲ ေကာင္မေလး ၀င္သြားတာေတြ႔ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္ သူသြားတဲ့ေနရာကို သိၿပီးေနာက္ ရံုးကို အေျပးတပိုင္းေရာက္လာခဲ့တယ္… ေတာ္ေသးတာေပါ့… ကၽြန္ေတာ့္ အထက္အရာရွိက ဒီေန႔ ခြင့္ယူထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူမယ့္လူမရွိဘူး… ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေလးနဲ႔ ဆံုေအာင္ဖန္တီးေပးတာလားေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ…

ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေန႔ မနက္လဲ ဘက္စ္ကားဂိတ္မွာ သူေလးကို ထပ္ေတြ႔ျပန္တယ္… ထံုးစံအတိုင္း ေလာကႀကီးကို ဂရုမစိုက္ပဲ… ဘတ္စ္ကားလာရာဘက္ကိုပဲ ေငးေနတယ္… ဒီလိုနဲ႔ ဆက္လာတဲ့ ရက္ေတြမွာ သူေလးရဲ႔ အလွကို ေငးေမာရတာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္လာတယ္… တျခားေကာင္မေလးေတြရဲ ႔ အလွေတြကိုေတာင္ အရင္တုန္းကလို ဂရုမျပဳမိေတာ့ဘူး…

သႀကၤန္ရံုးပိတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူေလးကို ေတာ္ေတာ္လြမ္းေနမိတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ထိသူ႔ကို စြဲလမ္းလဲဆိုေတာ့… အရင္ကလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေရပက္ခံ မထြက္ေတာ့ပဲ အိမ္နားတ၀ိုက္မွာ သူေလးကို လိုက္ရွာမိတယ္… သူနဲ႔ ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့ ဂိတ္ခ်င္းတူတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္လဲ တူမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့… သႀကၤန္အတက္ေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ရူးသြားပံုမ်ား… သႀကၤန္မွာ သူတို႔ သင္တန္းမ်ားဖြင့္မလားဆိုၿပီး… သူေလးနဲ႔ ဆံုေနၾက ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို ဆံုေနၾကအခ်ိန္အတိုင္းသြားျဖစ္တယ္… ျပန္ေတြးၾကည့္မွ ေတာ္ေတာ္ရူးတာပဲဆိုၿပီး… ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလွာင္ရယ္မိတယ္…

ရံုးျပန္တက္တဲ့ ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္စြာ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို ခ်ီတက္လာခဲ့တယ္… ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အတိုင္းပဲ သူေလး ဘတ္စ္ေစာင့္ေနတယ္… ထံုးစံအတိုင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတုန္းပဲ… ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ စိတ္ကူးရသြားၿပီး… ဒီေန႔ သူေလးရဲ ႔ နာမည္ကိုေတာ့ သိေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္… ဒါနဲ႔ ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူေလးကို အလ်င္စလို ေက်ာ္တက္သလုိလိုနဲ႔ ၀င္တုိက္မိေအာင္ ဂြင္စင္လိုက္တယ္…

ကၽြန္ေတာ္၀င္တိုက္သြားတာေတာင္ စိတ္မဆိုးရွာတဲ့ သူေလးက က်သြားတဲ့ပစၥည္းေတြ ထိုင္ေကာက္ေနတယ္… ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ထိုင္ေကာက္ေပးရင္ “ေဆာရီးေနာ္”လို႔ ေျပာေတာ့ သူက “အင္း” တစ္လံုးပဲ ျပန္ေျပာတယ္… ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း “နာမည္ဘယ္လို ေခၚလဲ မသိဘူး” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူကကၽြန္ေတာ့္ကို တခ်က္ကေလးေတာင္ေမာ့မၾကည့္ပဲ “အိခိုင္” လို႔ ပဲ ျပန္ေျဖတယ္ဗ်… အသံေလးက တကယ့္ ကေလးေလးသံ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေလး… ကၽြန္ေတာ္ကဆက္ၿပီး… “ေနာက္လမ္းမွာ ေတြ႔ရင္ ႏႈတ္ဆက္လို႔ရလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့လည္း… သူက “အင္း” တစ္လံုးပဲ ထပ္ေျဖျပန္တယ္… ၿပီးေနာက္ သူ႔လမ္းသူဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္… ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုေငးၿပီးက်န္ခဲ့တာေပါ့….

ေနာက္ေန႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာထပ္ေတြ႔ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္… သူကလည္း စကားျပန္ေျပာပါတယ္… ဒါေပမယ့္ သိပ္ၿပီး လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မဟုတ္လွဘူး… ေအးေအးေဆးေဆးေလးပဲ… ဒါကိုက သူ႔ရဲ႔ စတိုင္ေလ… ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခင္လာႀကတယ္… သူနဲ႔ ေန႔လည္ဖက္ အေအးေလးဘာေလးေသာက္ဖို႔ တခါတခါ ခ်ိန္းျဖစ္တယ္… ခ်ိန္းလိုက္တိုင္း သူက ျမန္ျမန္ျပန္ရမယ္ ဆုိတာခ်ည္းပဲ… သူ႔ညီမေလးကို ထိန္းဖို႔တဲ့… ဒါနဲ႔ သူဘယ္မွာေနလည္းေမးၾကည့္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ့ လမ္းၾကားေလးထဲက တုိက္မွာတဲ့…. ကၽြန္ေတာ္က အားရင္ လာလည္မယ္ ရမလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ “အင္း” တလံုးပဲေျပာတယ္…

ကၽြန္ေတာ္တို႔ခင္လာတာ… ဘာလိုလိုနဲ႔ ႏွစ္လေလာက္ရွိေပမယ့္… သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေအးစက္စက္ ဆက္ဆံတုန္းပဲ… ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ မေရာင့္ရဲေတာ့ဘူး… အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူရဲ ႔ ႏုညံ့တဲ့ လက္ကေလးကို ကိုင္ထားခ်င္တယ္… သူ႔ပုခံုးေလးကို ဖက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္… သူ႔ရ ဲ႔ ခ်ိဳသာတဲ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားသံေလးေတြ ၾကားခ်င္တယ္… သူ႔ကိုအျမဲစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တယ္… ဒါေပမယ့္ သူက စိတ္ခ်မ္းသာပံုမေပါက္သလို… စိတ္ဆင္းရဲပံုလဲမေပါက္ပါဘူး… တခါတေလ စဥ္းစားမိတယ္ သူေလးမွာ ခံစားခ်က္ေရာရွိရဲ ႔လားေပါ့… ဒီေမးခြန္းကို အေျဖရဖို႔ ၾကံေဆာင္ရမွာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲေလ… ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူေလးကို ခ်စ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းဖြင့္ေျပာသင့္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…

...........................
ဆက္ရန္.....