ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ သူေလး (၂) .... ဇာတ္သိမ္း

-->

ဒီေန႔ ဆံုေနက် အေအးဆိုင္ေလးမွာပဲ… သူသင္တန္းဆင္းခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ အလုပ္နားခိုက္ေလးမွာ ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းျဖစ္တယ္… ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဒီေန႔ ခ်စ္ေနေၾကာင္းဖြင့္ေျပာမလို႔ေလ… ဒါေပမယ့္… ပ်ာယာပ်ာယာနဲ႔ လမ္းကိုသုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ေလွ်က္လာတဲ့ သူေလးကိုေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသမိတယ္… ၿပီးေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနတဲ့ အေအးဆိုင္ထဲလဲ မ၀င္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ျမင္ပံု မရပဲ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို ေလွ်ာက္သြားေတာ့ …. ကၽြန္ေတာ္သူ႔ေနာက္ကလိုက္ၿပီး “ဘာေတြျဖစ္လို႔ ပ်ာယာခက္ေနတာလဲ”လို႔ေမးမိေတာ့… သူက… “သင္တန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္း အိမ္မက္မက္တယ္… ညီမေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္တဲ့” လို႔ စိတ္ပူစြာေျပာလာတယ္…

ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ေတြဘာေတြရွိတာ ဂရုမစိုက္မိပဲ… သူ႔ရဲ ႔ ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့ပံုကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မခ်တာနဲ႔ သူ႔ေနာက္ပဲလိုက္ၿပီး သူ႔ညီမေလး ဘာမွ မျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း… ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခား အိမ္မက္ေလွ်ာက္မက္တာျဖစ္ေၾကာင္း လိုက္ေျပာေနမိတယ္… ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔အတူ သူ႔အိမ္ေအာက္ အထိေတာင္ေရာက္လာမိၿပီ… ဒါနဲ႔ မထူးပါဘူးေလဆိုၿပီး… အိမ္ေပၚအထိလိုက္သြားလိုက္တယ္…

သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူေလးရဲ ႔ အေဖန႔ဲအေမကို ဧည့္ခန္းမွာေတြ႔ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ကဘာစေျပာရမွန္းမသိေတာ့ ျပံဳးျပလိုက္တယ္… သူ႔အေဖနဲ႔အေမက ကၽြန္ေတာ္ကို ဘာမွန္းမသိတဲ့ပံုနဲ႔ သံသယျဖစ္စြာ ၾကည့္ေနတာေတြ႔ရတယ္… ဒီအခ်ိန္မွာ သူေလးရဲ ႔ အေမက “သမီး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လို႔ သူေလးကို လွမ္းေမးတာကို သူေလးက ဂရုမစိုက္ပဲ… အိမ္ထဲေျပး၀င္သြားတယ္… ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ … ကိုယ့္ဘာကိုယ္ပဲ မိတ္ဆက္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး… “ကၽြန္ေတာ္က ညီမင္းပါ… အိခိုင္နဲ႔ ခင္တာ ၃လေလာက္ရွိပါၿပီ… ၿပီးေတာ့ သူက ဒီေန႔ သူညီမေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ ထင္တယ္ဆိုၿပီး… ပ်ာယာပ်ာယာနဲ႔ အိမ္ျပန္ေတာ့ စိတ္မခ်တာနဲ႔ အိမ္လိုက္ပို႔ ျဖစ္တာပါ” လုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဲဒီ သူ႔အေဖနဲ႔အေမတို႔ က နားလည္ရခက္တဲ့အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္လိုက္ၿပီး… သူ႔အေမကပဲစၿပီး… “ဒါဆိုသားက သူနဲ႔ သိပ္မခင္ေသးဘူးထင္တယ္… ၿပီးေတာ့ အန္တီတို႔ သိသေလာက္ သူ႔မွာက သူငယ္ခ်င္းသိပ္မရွိဘူး…” လို႔ ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူေလးကို သနားသြားမိတယ္…

ကၽြန္ေတာ္ကလည္းျပန္ၿပီး… “ဟုတ္ကဲ့အန္တီ… သိပ္ေတာ့မခင္ပါဘူး… သူက ေအးေအးပဲေနတတ္လို႔ထင္ပါတယ္… ” လို႔ ေျပာေတာ့ သူ႔အေဖက သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး “သားက ဦးတို႔ သမီးကို ေတာ္ေတာ္ခင္တြယ္ပံုရတယ္… သမီးကို စိတ္မခ်လို႔ အိမ္အထိေတာင္လိုက္ပို႔တယ္ဆိုေတာ့… အင္း… ဒီေတာ့ ဦးကလည္း သားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာရေတာ့မယ္…” ဆိုၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္ျပန္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ထင္လုိက္တာက… သူတို႔ သမီးနဲ႔ မပက္သက္ဖို႔ ဘာဖို႔ သမီးေတြ မိဘေတြပီပီ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးေတာ့မယ္ေပါ့… သူ႔အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို မေျပာခင္ ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ဖို႔ အရင္ေျပာတယ္… ေနာက္ဆက္ၿပီး…

“ဦးတို႔မွာ သမီးနွစ္ေယာက္ရွိတယ္… တေယာက္ကအိခိုင္… ေနာက္တေယာက္က အိလႈိင္... အိခိုင္က အိလႈိင္ထက္ ၈ႏွစ္ၾကီးတယ္…” ဆိုၿပီး စကားရပ္လုိက္တုန္း… ကၽြန္ေတာ္က ၾကားျဖတ္ၿပီး… “ဒါေပမယ့္ သူက ညီမေလးကို ထိန္းဖို႔လို႔ပဲ ေျပာေနေတာ့ သူ႔ ညီမေလးက အလြန္ဆံုးရွိလွ ၇ႏွစ္၈ႏွစ္လို႔ထင္ေနတာ….” လို႔ေျပာေတာ့...

“အင္း… အဲဒါပဲေျပာမလို႔…. တကယ္ေတာ့ ဦးတို႔႔ရဲ ႔ သမီးငယ္ အိလႈိင္ေလး လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္က ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ…” …. လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့… ကၽြန္ေတာ္ “ဗ်ာ”လို႔ ရုတ္တရက္ ေျပာလိုက္မိတယ္…

“ဟုတ္တယ္… အိလႈိင္ေလးက ငယ္ငယ္က ပိုးထိသြားလို႔ ေအာက္ပိုင္းေသေနတာ… အသက္၇နွစ္မွာ အဖ်ားႀကီးၿပီး ပိုးက ဦးေနွာက္အထိေရာက္သြားၿပီး ဆံုးပါးသြားရတာ… အိလိႈင္ေလးကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အိခိုင္ကပဲ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္လာတာ… အိခိုင္က အိလိႈင္ေလးကို သိပ္ခ်စ္တာ… အိလိႈင္ေလးလည္း ဆံုးသြားေတာ့… အိခိုင္လဲ သမီးငယ္ေလးစိတ္နဲ႔ အခုအခ်ိန္အထိ သမီးငယ္ေလးရွိေသးတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္၀င္ၿပီး ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြက မေျပာင္းလဲေတာ့ဘူး… ဒါေပမယ့္ အရူးေတာ့ လံုး၀ျဖစ္မသြားတာ ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာေပါ့ကြယ္… ဒါေပမယ့္… အိလိႈင္ရွိေနေသးတယ္ဆိုၿပီး စိတၱဇျဖစ္သြားတယ္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကပါပဲကြယ္… ဦးတို႔လည္း ဆရာ၀န္အမ်ိဳးမိ်ဳး နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကုပါေသးတယ္… ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ထူးျခားမလာပဲ… ဒီအေျခအေနမွာပဲ တန္႔ေနတယ္ကြယ္… ” လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက်လာၾကတယ္…

ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ ဒီလို သတင္းေတြၾကားရေတာ့ ယံုေတာင္မယံုနုိင္ဘူးဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ခံစားရတယ္… သူ႔အေဖအေမလိုက္ျပလို႔ သူ႔အခန္းေပါက္၀ကေန သူ႔ကို ရပ္ၾကည့္မိေတာ့… wheel chair ေလးေဘးမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ သူေလးကို စိတ္မေကာင္းစြာေတြ႔ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မၾကည့္ရက္ေတာ့တာနဲ႔ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္… ရံုးကိုလည္းေနာက္ေန႔မွရွင္းျပလိုက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေခါက္ထားလိုက္တယ္…

ေနာက္ေန႔မနက္မွာလည္း သူေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ေနၾက ဘတ္စ္ဂိတ္မွာပဲ ေတြ႔ျဖစ္တယ္… သူေလးက ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကို ျမင္လည္း မျမင္ဘူး ဂရုလည္း မစိုက္ဘူး… အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က စၿပီး နႈတ္ဆက္လို႔သာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ စကားေျပာျဖစ္ၾကတာေလ… ဒီေန႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ စကားသြားေျပာဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္မိလိုက္ေသးတယ္… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူေလးရဲ ႔ ဘ၀ကို အတင္း၀င္ေရာက္ မေနွာက္ယွက္ခ်င္ဘူး… သူေပ်ာ္သလိုသာေနပါေစဆိုၿပီး ထားလိုက္တယ္… ေနာက္ဆက္လာတဲ့ရက္ေတြမွာလည္း သူေလးက ကၽြန္ေတာ္ကို ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး… ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေန႔တိုင္း သူေလးကို အကဲခတ္ေနရတာ…

ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္… သူေလးက ကၽြန္ေတာ္ရွိေနတာေရာသိရဲ ႔လားေပါ့… သိမယ္မထင္ပါဘူး… ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္စကားေျပာဖို႔ကိုလည္း ၀န္ေလးသြားမိတယ္… ကၽြန္ေတာ့္ကို သူရဲေဘာေၾကာင္တယ္ေျပာခ်င္ေျပာၾကပါ… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွိမွန္းေတာင္မသိတဲ့ လူတေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ဆက္ခ်စ္ရမွန္းမသိေသးဘူး… ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်စ္ေရးမွာ အဲေလာက္အထိ မခ်စ္တတ္ေသးလို႔ ေနမွာပါေလ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ္ သူေလးဘ၀အတြက္ တဒဂၤေတာ့ မ်က္ရည္က် မိတယ္… ကိုယ္ခ်င္းစာမိၿပီး ၀မ္းနည္း လြန္းလို႔ပါဗ်ာ… ကိုယ္အခ်စ္ဆံုးလူတေယာက္ ဆံုးရံႈးလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္က ေတာ္ေတာ္ ရင္နာဖို႔ေကာင္းပါတယ္…

April fool ေန႔မွာ ေတြ႔မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ သူေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ရူးရူးမူးမူးခ်စ္မိခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတာက… ကၽြန္ေတာ္ရဲ ႔ သူေလးကလည္း အရူးတပိုင္းျဖစ္ေနတာကိုပဲေလ… ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔မ်ား ကံၾကမၼာက April fool ေန႔မွာ လာေနာက္ရတာလဲဗ်ာ…. ေတြးမိတိုင္း April fool ေန႔ကို စိတ္နာမိတယ္… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ သူေလးကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မျပတ္နုိင္ခင္အထိ ေန႔စဥ္ ဘတ္စ္ဂိတ္ေလးမွာပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္… ႏွစ္လျပည့္တဲ့ေန႔မွာ… သူေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး… သင္တန္းၿပီးသြားလို႔ လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမ႔လည္း မေမ႔နုိင္သလို ဆံုဆည္းဖို႔ လည္း မၾကိဳးစား၀ံ့ခဲ့ဘူး… ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ကံၾကမၼာ ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာ … သူေလးဆီပါ ထပ္ေရာက္ ၀င္မေနွာက္ယွက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲဆုေတာင္းေနမိပါတယ္…

.....................................................................

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

comment ေလးေတြခ်န္ခဲ့ေပးပါေနာ္....