ခ်စ္ေသာတိမ္လႊာသို႔ .............. (PART SEVEN)

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဦးလြင္လိုက္သြားမယ့္ အေၾကာင္းကို တိုင္ပင္ျဖစ္တယ္… အေမက ကၽြန္ေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး စိတ္ေစာေနတာေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးၿပီး အလ်င္စလိုမလုပ္ဖို႔ စာအရင္ေရး ဖုန္းအရင္ဆက္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာလာတယ္… ေနာက္ဆံုး ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရေတာ့မွ ျပင္ဦးလြင္လိုက္သြားဖို႔ အၾကံေပးတယ္… ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေန႔ေန႔ညည အအားရတိုင္း ျပင္ဦးလြင္ကို ဖုန္းေတာက္ေလွ်ာက္ဆက္ျဖစ္တယ္… ဒါေပမယ့္ တိမ္လႊာမရွိဘူးခ်ည္းပဲေျပာေနတယ္… ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့ဗ်ာ ... တိမ္လႊာရွိကိုရွိတယ္… ဒါနဲ႔ ၃ ရက္ေလာက္ မနက္တခါ ညတခါ တိမ္လႊာေရာက္လာေသးလားလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးေမးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အားနာလာတာနဲ႔ ထပ္မဆက္ေတာ့ဘူး…

ဖုန္းနဲ႔ တိမ္လႊာ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားေတြ ဖြင့္ေျပာလို႔ မရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ လိပ္စာကို စာပို႔ၾကည့္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ကို တိမ္လႊာစာမျပန္ေတာ့သည္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြကို လ်စ္လ်ဴရွူထားမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္… ကၽြန္ေတာ္စာပို႔ၿပီး … တပတ္.. ႏွစ္ပတ္… ၾကာသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ တိမ္လႊာ့ျပန္စာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာနဲ႔ ေစာင့္စားခဲ့တယ္… ဒါေပမယ့္… ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႔သာေမာရတယ္… တိမ္လႊာ့ဆီကျပန္စာကေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မသိ… ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဓာတ္ေတြက်လာတယ္… ထပ္ၿပီးဘာမွမသိရတဲ့ဘ၀နဲ႔ ရန္ကုန္မွာဆက္မေနနုိင္ေတာ့ဘူး… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ္ ဒီအပတ္ထဲ ျပင္ဦးလြင္ကို လိုက္သြားေတာ့မယ္…

ကၽြန္ေတာ္ အေမနဲ႔ ညီမေလးကို … မနက္ျဖန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေ၀းေျပးကားလက္မွတ္၀ယ္ၿပီး… ျပင္ဦးလြင္ကိုတက္သြားေတာ့မယ္လို႔… အိမ္လိပ္စာနဲ႔ ရွာမေတြ႔သ၍ တည္းခိုခန္းမွာတည္းၿပီး… မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ဆက္ရွာမယ့္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္… သူတို႔ ကလည္း သေဘာတူပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္အရြယ္လည္းေရာက္ေနၿပီ… အမွားအမွန္ကိုလည္းဆံုးၿဖတ္တတ္ေနၿပီဆိုတာ အေမက နားလည္တဲ့အတြက္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵကို မပိတ္ပင္ရွာပါဘူး…

ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္… ညေရာက္ေတာ့ ဘုရားရွိခိုးရင္းနဲ႔… ဘုရားမွာဆုေတာင္းမိတယ္ တိမ္လႊာနဲ႔ အျမန္ဆံုးေတြ႔ရပါေစလို႔ေပါ့… တိမ္လႊာ့က်န္းမာေရးအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးတုိင္း ဆုေတာင္းေပးတယ္… ကၽြန္ေတာ္အဲသေလာက္အထိခ်စ္ရပါတယ္ တိမ္လႊာရယ္… ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တိမ္လႊာ့အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္…
……………………………….

မနက္အိပ္ရာလည္းနိုးေရာ… ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဦးလြင္လိုက္သြားဖို႔ အထုပ္အပိုးျပင္ေနတုန္း အေမ့အခန္းဆီက ညီမေလးကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေခၚသံၾကားတာနဲ႔… ကၽြန္ေတာ္အေျပးေလးသြားၾကည့္ေတာ့… အေမသတိေမ့ေနတာနဲ႔တန္းတိုးတယ္… ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္… အေမ့ေသြးတိုးေရာဂါျပန္ထလာျပန္ၿပီ… ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပေနက် ဆရာ၀န္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္တယ္… ဆရာ၀န္ေျပာပံုအရဆိုရင္ အေမ့ကိုျပဳစုဖို႔ အေမေကာင္းေကာင္းအနားယူရဖို႔လိုေနၿပီ… အေမလည္း သူ႔သား၀မ္းနည္းတာကို မၾကည့္ရက္လုိ႔ ခံစားၿပီး၀မ္းနည္းရ… မေတာ္လိုက္ရတဲ့ ေခၽြးမေလာင္းေလးကလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္စိေ႔ရွကေပ်ာက္သြားၿပီး အေ၀းေရာက္သြားလို႔ ၀မ္းနည္းရနဲ႔… ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပင္ပန္းလွပါၿပီ…

ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကိုျပဳစုဖို႔ ရန္ကုန္မွာ အေမ ေနျပန္ေကာင္းလာတဲ့အထိ ေနေပးၿပီးမွ ျပင္ဦးလြင္မွာ တိမ္လႊာ့ကို သြားရွာမယ္လို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္… တိမ္လႊာ့ဆီကို လည္းစာအဆက္မျပတ္ပို႔ေနခဲ့တယ္… တိမ္လႊာ့ကၽြန္ေတာ့္စာေတြ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖတ္မိၿပီး သိလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေပါ့… အေမေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းလည္း ထည့္ေရးေပးၿပီး... တိမ္လႊာ့ကို အျမန္ျပန္လာဖို႔ အခါခါ စာနဲ႔ နားခ်ေနခဲ့တယ္…

နွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေမ့အေျခအေနလည္း သက္သာလာတဲ့အခ်ိန္… ျပင္ဦးလြင္ကေန စာေရာက္လာတယ္… ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ… ေနာက္ဆံုးေတာ့ တိမ္လႊာစာျပန္ၿပီေပါ့… ဒါေပမယ့္ စာျပန္သူကတိမ္လႊာမဟုတ္ဘူး သူ႔အေမ… ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပာျပာသလဲ ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့… တိမ္လႊာ ကၽြန္ေတာ္ပို႔တဲ့ စာေတြ မွန္မွန္ရေၾကာင္း ဖတ္လည္းဖတ္ျဖစ္ေၾကာင္း… သူဘယ္ေလာက္ခံစားရ ခံစားရ ၿမိဳသိပ္ၿပီး စာမျပန္ေၾကာင္း… သူစာမျပန္ေတာ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကလက္ေလ်ာ့ၿပီး သူ႔ကိုေမ့လို႔ရသြားမယ္လို႔ သူထင္ေနေၾကာင္း… (ဒါေပမယ့္ တိမ္လႊာရယ္… ညီမမွားေနၿပီ… ကိုကိုဘယ္ေတာ့မွ ညီမကို ေမ့လို႔ရမွမဟုတ္ဘူး…)…

ကၽြန္ေတာ့္ဆက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့… ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မယံုရဲဘူး ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ… ေရးထားတာက… တိမ္လႊာအခုမ်ိဳသိပ္ထားတဲ့ ၀မ္းနည္းမႈနဲ႔ လြမ္းဆြတ္မႈေတြက သူ႔ေရာဂါအေျခေနနဲ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့အတြက္… အခု နွလံုးေရာဂါေဖာက္လာၿပီး… အဆံုးအစြန္အထိေရာက္ေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း… ဆရာ၀န္ေတြလက္ေလ်ာ့ဖို႔ နီးလာၿပီမို႔ … တိမ္လႊာကျငင္းဆန္ေနေသာ္လည္း… သူတကယ္ေတြ႔ခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္တဲ့အတြက္… တိမ္လႊာစိတ္အေျခအေန ျပန္ေကာင္းလာလိုလာျငား … ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဦးလြင္သို႔ လိုက္ခဲ့ဖို႔ အန္တီက ေတာင္းပန္ေၾကာင္းေရးထားတယ္…

ကၽြန္ေတာ္လည္းအေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ျပင္ဦးလြင္ကိုတက္သြားလိုက္တယ္… ဟိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္းလိုက္သြားေတာ့ တိမ္လႊာတို႔ ေဆးရံုေရာက္ေနတာ ၄ရက္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့… တိမ္လႊာေတာ္ေတာ္အေျခေနဆိုးေနတယ္တဲ့… ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆးရံုကို အေျပအလႊားလိုက္သြားတယ္… ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ မ်က္နွာႀကီးအိုေနတဲ့ တိမ္လႊာအေဖနဲ႔ တုိးတယ္… တိမ္လႊာအေဖက ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ကေန ေမာေမာပန္းပန္း လာရတဲ့ မ်က္နွာကိုမွမေထာက္ပဲ ေျပာလိုက္တဲ့စကားက… “တိမ္လႊာဒီေန႔လည္တင္ပဲ ဆံုးသြားတယ္” တဲ့…
ကမာၻႀကီးပ်က္ၿပီ… ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္… ထြက္မေျပးခင္… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ အခ်စ္ဆံုးတိမ္လႊာေလးကို ေလေျပက မသယ္ေဆာင္သြားခင္ အေျပးေလးသြားၾကည့္မွျဖစ္မယ္… တိမ္လႊာ ဘယ္ပံုစံပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေနေပါ့… သူ႔အေမ ဒီေလာက္ငိုေနတာကို တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ပဲ… ဂရုမစိုက္စြာ ကုတင္ေပၚမွာ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီးေနရာယူကာ… ေမွးစက္ေနတဲ့… တိမ္လႊာ့ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္လာတာေတာင္ သူမ်က္လံုးေလး တစ္ခ်က္မွဖြင့္မၾကည့္ပါလား… ေနနိုင္လိုက္တဲ့ တိမ္လႊာ… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ ကမာၻႀကီးပ်က္ၿပီ… အကုန္ပ်က္စီးကုန္ၿပီ… ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ဘူး… ကံတရား နဲ႔ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပါင္းၿပီး ႏွိပ္စက္ၾကတာ…

ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ၿပီ… တိမ္လႊာေသရတာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ တိမ္လႊာ့ ေရာဂါကို ပိုဆိုးေအာင္လုပ္တာလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ… ကၽြန္ေတာ္ သာသူ႔ဆီကို စာမပို႔ခဲ့ရင္ သူခမ်ာဒီေလာက္ဗ်ာမ်ားၿပီး ခံစားရမွာမဟုတ္ဘူး… ကၽြန္ေတာ္သာအလိုက္တသိနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့ရင္ သူဒီလို အေသေစာမွာမဟုတ္ဘူး… ဒါဆို ဒါေတြအားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ အမွားေပါ့… ဒါဆုိ … ဒါဆို…. ကၽြန္ေတာ္က တိမ္လႊာေသရတဲ့ တရားခံ အရင္းေခါက္ေခါက္ေပါ့…. ဒါဆုိ… ကၽြန္ေတာ္က တိမ္လႊာကို သတ္လိုက္တာေပါ့… ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ေပးရမယ္… ကၽြန္ေတာ္ ထိုက္သင့္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္က ေသျခင္းပဲ… ဟုတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ တိမ္လႊာ့ေနာက္ကို လိုက္မယ္… တိမ္လႊာ ေ၀းေ၀းကို မေရာက္ခင္ အမွီလိုက္ရမယ္… အခုခ်က္ျခင္း… ဟုတ္တာေပါ့…

ကၽြန္ေတာ္စေျပးေနၿပီ… ကားလမ္းမေပၚ… ကားေတြသြားေနၾကတယ္… ဆိုင္ကယ္ေတြေရာပဲ… ေဟာလာၿပီ… ကုန္တင္ကားႀကီး… ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ကိုက္ေျပးသြားလုိက္တယ္… ေဟာ… ကားေ႔ရွေရာက္ၿပီ…

ဒုန္း………………
ဘုတ္...
ေအာင္မေလးဗ် နာလုိက္တာ… ခါးႀကိဳးၿပီထင္ပါရဲ ႔…
ဟမ္…. အမ္….

“ငါဘယ္နွယ့္ ကုတင္ေအာက္ေရာက္ေနတာလဲ… အမ္… ဒါငါ့အိပ္ခန္းႀကီးပါလား… ဒါဆို ခုနတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြက အိမ္မက္ေတြေပါ့…. ဒါဆို အခုခ်က္ျခင္း ျပင္ဦးလြင္လိုက္သြားရမယ္…”
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀က သနားစရာပါ… တိမ္လႊာကို စိတ္ဆြဲၿပီး အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနလိုက္တာ… အေမ့အခန္းသြားၾကည့္ေတာ့လည္း… အေမကေဒါင္ေဒါင္ျမည္… အေမ့ကို ကန္ေတာ့ၿပီး.. ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကထြက္လာတယ္… ေတြးၾကည့္ေတာ့ တိမ္လႊာဆံုးသြားတယ္ဆိုတာကလည္း… အိမ္မက္ထဲမွာပါဆိုၿပီး.. အားတင္းကာ… ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ဦးလြင္သို႔ တက္ခဲ႔ေလေတာ့သည္….
.................................................